Övünmek gibi olmasın üniversitesi sınavında Türkiye 53.'sü olmuş, İTÜ Makine Mühendisliğini 2. bitirmiş, MIT'de lisans üstü yapmış bir dayım var. Yavaş konuşur, esprili sakin ve fazlasıyla zeki bir insandır. Yıllar önce yurt dışında uzun yıllar kaldığı için ülkesini çok özleyip özlemediğini sormuştum. Bana "bazan Türkiye'de İngiltere'de olduğumdan daha yabancı hissediyorum kendimi" demişti.
Bir çok söylediği gibi bundan da çok etkilenmiştim ama ileride (şu günlerde) bu söze bu kadar içten katılacağımı tahmin etmemiştim.
Ülkenin büyük çoğunluğunun nefretini kazanan genç kızın katlinde bile "ne fırsat çıksa da yönetime yalaklansam" diye düşünüp duran bazı zihniyetlerin "Amerika'da da oluyor" diye mesajlar vermesine nasıl yakın hissedeyim? Evet belki dünyanın her yerinde bunlar oluyor ama acaba bunların olduğu hangi ülkede insanlar "başka yerlerde de oluyor" diyerek avunabiliyor?
Herkeste bir idam özlemi ve şiddet aşkı. Sanki o kızcağızın ölümünün sebebi hepimizin iliklerine işleyen ve işletilen öfkeli şiddet hayranlığı değilmiş gibi. Sanki (bir radyo programcısının söylediği gibi) idam geri gelince fikirlerini söyleyen yazarlar üniversite öğrencileri değil de tecavüzcüler kâtiller asılacakmış gibi. Sanki idamın olduğu ülkelerde yaşam hakkı göklerde, taciz ve suç oranları yerlerdeymiş gibi. Bu yaklaşımlara nasıl yakınlık hissedeyim?
Küçükken ben de (hatta şimdilerde de) kartopu oynardım. Maçlara gittiğimde, okul çıkışı bıçaklı kavgaları duyduğumda ölebileceğimi düşünüp ürperdiğim olmuştur ama, 17 yaşındakilerin kız meselesi veya genç holiganların maç sonu kavgası değil de kartopu meselesinden birilerinin ölebileceğine hiç ihtimal vermezdim. Nazım Alpman'ın hatırlattığı gibi "Esnaf, ekonomik faaliyette bulunan insan demek değildir! Gerektiğinde asayişi temin eden polistir, gerektiğinde askerdir, gerektiğinde adaleti sağlayan hakimdir, hakemdir!" diyen yönetici bu işte en ufak bir sorumluluk hissetmeyecek midir? Hele ki ABD Başkanı'nı kastederek "‘Ne zaman sesiniz çıkacak? Bunlar sizin ülkenizin vatandaşı değil mi?' dedik. Üç saat sonra ses çıktı." deyip sonra Özgecan ile ilgili açıklamalarında yine yargıya sopa sallayan anlayışla nasıl empati kurabilirim?
Yakın bir arkadaşımın doğru bir şekilde tespit ettiği gibi kendimi İsveç'li zannediyorum. Ülkemin vatandaşı olmaktan gurur duyabileceğim şeyler de oluyor belki ama nedense ikinci vatanım dediğim İsveç'te kendimi daha az yabancı hissedeceğimi düşünüyorum.
Nasıl olacağını bilmeden hepinize süper günler diliyorum,
Cihan
Bir çok söylediği gibi bundan da çok etkilenmiştim ama ileride (şu günlerde) bu söze bu kadar içten katılacağımı tahmin etmemiştim.
Ülkenin büyük çoğunluğunun nefretini kazanan genç kızın katlinde bile "ne fırsat çıksa da yönetime yalaklansam" diye düşünüp duran bazı zihniyetlerin "Amerika'da da oluyor" diye mesajlar vermesine nasıl yakın hissedeyim? Evet belki dünyanın her yerinde bunlar oluyor ama acaba bunların olduğu hangi ülkede insanlar "başka yerlerde de oluyor" diyerek avunabiliyor?
Herkeste bir idam özlemi ve şiddet aşkı. Sanki o kızcağızın ölümünün sebebi hepimizin iliklerine işleyen ve işletilen öfkeli şiddet hayranlığı değilmiş gibi. Sanki (bir radyo programcısının söylediği gibi) idam geri gelince fikirlerini söyleyen yazarlar üniversite öğrencileri değil de tecavüzcüler kâtiller asılacakmış gibi. Sanki idamın olduğu ülkelerde yaşam hakkı göklerde, taciz ve suç oranları yerlerdeymiş gibi. Bu yaklaşımlara nasıl yakınlık hissedeyim?
Küçükken ben de (hatta şimdilerde de) kartopu oynardım. Maçlara gittiğimde, okul çıkışı bıçaklı kavgaları duyduğumda ölebileceğimi düşünüp ürperdiğim olmuştur ama, 17 yaşındakilerin kız meselesi veya genç holiganların maç sonu kavgası değil de kartopu meselesinden birilerinin ölebileceğine hiç ihtimal vermezdim. Nazım Alpman'ın hatırlattığı gibi "Esnaf, ekonomik faaliyette bulunan insan demek değildir! Gerektiğinde asayişi temin eden polistir, gerektiğinde askerdir, gerektiğinde adaleti sağlayan hakimdir, hakemdir!" diyen yönetici bu işte en ufak bir sorumluluk hissetmeyecek midir? Hele ki ABD Başkanı'nı kastederek "‘Ne zaman sesiniz çıkacak? Bunlar sizin ülkenizin vatandaşı değil mi?' dedik. Üç saat sonra ses çıktı." deyip sonra Özgecan ile ilgili açıklamalarında yine yargıya sopa sallayan anlayışla nasıl empati kurabilirim?
Yakın bir arkadaşımın doğru bir şekilde tespit ettiği gibi kendimi İsveç'li zannediyorum. Ülkemin vatandaşı olmaktan gurur duyabileceğim şeyler de oluyor belki ama nedense ikinci vatanım dediğim İsveç'te kendimi daha az yabancı hissedeceğimi düşünüyorum.
Nasıl olacağını bilmeden hepinize süper günler diliyorum,
Cihan
